H γενιά της 6ης Δεκεμβρίου

Διαδηλωτές που τραγουδούν σοβιετικούς αντικαπιταλιστικούς ύμνους και πανεπιστημιακά αμφιθέατρα που γεμίζουν από κόσμο σε προβολές ασπρόμαυρων ταινιών από την κομμουνιστική Γερμανία: είτε η Ιστορία δεν άγγιξε την Ελλάδα και το τείχος του Βερολίνου δεν έπεσε ποτέ, είτε γράφεται τώρα σε μια Ελλάδα που συνταράσσεται από διαμαρτυρίες και οργή ενάντια στην πολιτική και οικονομική ελίτ. Τα ριζοσπαστικά κινήματα, που ανήκουν σε όλο το φάσμα της αριστεράς, απέσπασαν περίπου 30% των ψήφων στις δημοτικές εκλογές, το Νοέμβριο του 2010. Αυτές οι ομάδες ανανεώνονται με τη συμμετοχή εκατοντάδων οργισμένων και απελπισμένων νέων για λόγους που ένας τυχαίος επισκέπτης δεν μπορεί να κατανοήσει. Έφηβοι, μερικές φορές και 12 ετών, πετούν πέτρες στη Βουλή, βαστούν βαριοπούλες και δικαιολογούν τη χρήση βομβών Μολότοφ ως μέσο διαμαρτυρίας. Πώς να εξηγήσουμε αυτή την οργή σε μια στιγμή που η Ελλάδα έχει επιτύχει το υψηλότερο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης; Πρόκειται για ένα κίνημα που χαρακτηρίζει μόνο την Ελλάδα, δεδομένων των ιστορικών της ιδιαιτεροτήτων, ή αποτελεί σημάδι της ανόδου πιο ενεργών και επιθετικών κινημάτων διαμαρτυρίας της αριστεράς;